Gizem İLHAN İle Ünal İNCE'nin Nişanı - Temmuz 2022

RESİM ALBÜNÜ GÖRMEK İÇİN BU SATIRI TIKLAYINIZ 

 VİDEOLAR SAYFANIN ALT KISMINDA

Gizem İLHAN İle Ünal İNCE 23 Temmuz 2022 tarihi cumartesi günü saat:19:00'da Malatya'da yapılan bir düğünle sözlendi ve nişanlandırlar.

Bir gün önce söz kesilmiş, ertesi gün ise Malatya'da kız evi önünde davullu zurnalı, halaylı, eglenceli bir düğün yapıldı. Pastalar, tatlılar çerezler dağıtıldı. Sonra ise oğlan babası Müseyip (Hüseyin) bir bahçede erkekler içki ikram etti. Ben erken ayrıldığımdan, içkili ortamın resmini çekemedim.

Çiftlere ömür boyu mutluluklar dilerim.  

Kız ailesi Haçova. Damadın annesi Sultan, babası Hüseyin (Müseyip İNCE)

Haberimiz dahi yok! Allah şahit... Şaşkınlıkla öğrendim ki bizi sıraya dizmişler...

Ünal'ın nişanına giderken ben ve Kemal Sevim önünde oturuyoruz münübüsün. Kemal'a “arkana bir dön bak; ana, baba, amca dayı, teyze diyeceğimiz kimseler var mı” dedim? Oda “yok” dedi. İşte o an tak dedi kafama. Malatya ya geldik büyük olarak bir Haney var. Onun bir alt kuşağı Hasan dede, Asker, Ali, Hacı abi. Haney'i sayma, hemen diğerlerinin yanı başında ikinci sıraya koymuşlar bizi.

Haberimiz dahi yok! Allah şahit. Şaşkınlıkla öğrendim ki bizi sıraya dizmişler...  Gördüklerime inanamadım; fakat öyle işte. Ne yapacaksın. Pazarlığı yada yüksek mahkemesi de yok bu işin. Öyle olsaydı, “dosyamıza bir kez daha göz atın” diye itiraz ederdik. O da yok! Zaten “Mahkemeyi Kübra”nın başı vermiş bu kararı; böyle böyle, şöyle şöyle olacak diye. Ne gelir elden. Yolun çoğunu katetmişiz. Oysaki daha yapacak çok işimiz vardı. Ne çabuk tüketmişiz, tükenmez sandığımız zamanı, ömrü… Bu bana Shakespeare’nin: “Hayat, hazırlıksız sahneye çıkılan tek perdelik oyundur” vecizesini hatırlattı. Tamda rolümüzü öğrenmeye başladığımızda “tek perdelik oyunu, perdeleri kapanmaya başlıyor.” Çok trajik.

Üc zaman sonra Ünal diyecek ki, “benim nişanımda Aliseydi emmi, Kemal dayı da,” vardı...  Yani bizimle ilgili kurulan cümleyi geçmiş zaman eki olan “dı” ile kuracak. Bu cümleyi ne günah işledik ki hak ettik Tanrım; bilemiyorum yani. Sıra, sıra gerçekleşen kuşak değişimi; yalnızca bir takım isimlerin, insanların gelip geçmesi, yer değiştirmesi değil, onlarla beraber bir kültürün, inancın, örf adetlerin zihniyet dünyasının da değişimi, şekli olarak ölümüdür.

Bunu nasıl fark ediyorum biliyor musunuz? Gençlerle olan sohbetlerimiden. Yani, yaşları genç fakat düşünceleri insanlık için yeni bir çığır açacak fikirlerin ham verileri olan değil, “ergenlik” düşünceleri ve tavırları gösterenleri kastediyorum… Bunların kiminlerinin yaşı 15, kimlerinin 35, kimilerinin 55 yada yetmiş beş, olması fark etmiyor. Bunlar “ergenlik dönemi” düşünceleri ve tavırlarındaki insanların sayısının çoğalması ile görünür oluyor.

“Bende ergenlik döneminde” dört tane dergi, üç tane kitap okumakla kendimi “herşeyi bilen” adam zannetmiş, “devrimci” olmuştum. Aradan geçen kır yıllık ilave öğrenimime rağmen ne kadar bilgisiz, cahil, ve gaf içerisinde olduğumu fak etmekteyim. Yani “hadsizlik” etmiş olduğumu fark ettiğimden daha bir ihtiyatlı konuşuyor ve adım atıyorum.

Bir yıl kadar önceydi… Benden 10-15 yaş küçük olan bir arkadaşım, yurt dışından beni arayarak köyde, çarşıda satılığa çıkarılmış iki katlı bir ev konusunda fikrimi sormuştu. Ben başlangıç olarak şu rakamı teklif et demiştim. O da benim verdiğim fiyatın %50, 60 ı oranında bu evin daha yukarı bir fiyat edebileceğini söyledi. Bir arkadaşımda tarla fiyatı konusunda sormuştu. O da olası verdiğim fiyatı yerinde bulmadı.

İkiside bana, “felsefe falan” konusunda iyi yazıyorsun; fakat ticaret konusunda zayıfsın anlamına gelen sözler söylediler. Sonra, bu hususta kendi fikrimi ve onlarınkinin gerçekçiliğini ölçtüm, tarttım, gözlemledim ki(ticarette) onlar haklı… Bireyselleşen dünya da, ekonomik bağımsızlıkta kişiye eşlik edince, insanların “özgüveni” egosu tavan yapmakta. Kişi kendini “allame-i cihan” sanmakta. Bunun yarattığı kibir ise “ şu konuda hata yaptım, benimki eksikti, sen haklısın, bu hatadan, eksikliktikten de bir şey öğrendim” diyebilme yeteneğimizi köreltti. Tevazuyu, olaylara çok boyutlu, derinlikli bakabilme yeteneğimizi kaybettik. Bu ergenler, şunu fark edemiyorlar zannımca, kimya fizik konusunda çok iyi olabilirsiniz; fakat bu sizi antropoloji, arkeoloji konusunda da iyi yapmaz. Alanınızın dışında ihtiyatlı olmalısınız. Kimya ve fizikteki özgüvenle arkeoloji alanında da atıp tutmaya çalışırsanız; sonra biri çıkar arkeolojik kazılar iş makinesi ile değil mesale:mala, fırça, süpürge, çapa, kürek, daha küçük malalar, dişçi aletleri… gibi alet ve edavatlar ile yapılır der, mahcup olursunuz.

Geçen bir gençle bir iki saat sohbet ettim.  Yemeğe karşıyı, lokmaya karşıyım; düğün dedim, düğüne karşıyım ha karşıyım dedi. Laf arasında karşı olma gerekçelerinin kırıntılarına baktım ki belli bir kesimin görüşü ile paralel. Fakat o, “bu söyledikleri orjinal ve yenilikci, peşinden gidilmesi gereken fikirler” gibi konuşuyordu. Bu gencin dış görüntüsüne baktım. Giydiği ayakkabıdan, pantolondan, tişörtten, başına başladığı çıtkıya kadar(yakıştırmıştı fakat yinede) bu ülkede gördüğüm milyonlarca kişiden farksızdı. Fakat bu gençte tarzının (tıpkı ileri sürdüğü düşünceleri gibi) kendine özgü olduğunu algıyor, sanıyor gibiydi. 

Bu ergenlerin karşıyım, karşıyım, itiraz ediyorum dedikleri kültürün taşıyıcı son halkalarından biride, bu düğündeki Haney. Haney ile ilgili bir anımı anlatayım.

Rahmetli Nurettin abi Turgut Özal Tıp Merkezinde hasta olarak yatıyor… Geçmiş olsun ziyaretine geç gittik. Gittiğimizde ise kafeteryada aileden kimseler yoktu. O da gittiğimizi bilmiyor; doğal olarak. Bizim gidipte göremediğimiz günlerin birinde seçim var. Okulda sandığa oy kullanmaya gidiliyor. Bende bir kaç resim çekeyim diye okuldayım.

Haney, akrabaları ile içeri girdiler. Onu görünce, “dün Nurettin abi için hastaneye geldik, siz yoktunuz, geçmiş olsun demeye çalışarak ben yanına yaklaşırken, bana herkesin içinde “savuş şurdan, a… eşşek b… dedi,” orada bir sessizlik oluştu. Bir yıl sonra ben tekrar konuyu açtım. Ey adam  geçti gitti diyen bir hareket yaptı, gülümseyerek.

Geçen yıl Hacı abi bana Kızıldeli de bir yanlış anlamadan dolayı kızdı. Haney lokma pişen yerde. Söylemişler, geldi beni kucakladı, biz hısım akrabayız dedi, ben onun elini o benim yüzümü öptü. Hacı abiye bir çocuğa kızar gibi kızdı. Dün Üna’lın nişanında resim çekmek için kendisinin yanına gittiğimde, Hacı abi ile konuştuğumuzu görmüş “sevinerek, işte böyle olun!” dedi.

Haney gibiler bu dünyadan göçerken, bir bakıma bu kültürü de alıp götürecekler. Çünkü ergenler, ona karşıyım, buna karşıyım deyip duruyorlar.  Karşıyım demek, demokratik bir hak. Fakat, karşı olduğunu söylediğiniz düşünce ve inanç sisteminin muhteviyatına vakıf mısınız? diye sorabilmek te bizim hakkımız. E. Fromm, “vazgeçişimizin sebebi, bizim seçimimizdir”der. Seçim yapabilmek, seçeneklerin genişliğine ve derinliğine bilgisine sahip olmak ve bunları ise hakkıyla yorumlamayı gerektirir. Bu ise ilgili alanlara onbinlerce saat mesai harcamayı gerektirir.

Yukarıdaki “Haney” ile ilgili olan konuyu yorumlamak geniş bir sosyoloji, sosyal psikoloji, antropoloji, tarih ve kültürel incelemeyi ve yorumlamayı gerektirir. Birikimsiz itiraz, bana insanın çocukluk ve ergenlik dönemini hatırlatır yalnızca.

Yazımızı Erdoğan Çınar’ın “Dergahın Sırrı” kitabından bir kaç satırlık alıntı ile noktalayalım. “Bu ülkenin belleği tarumar edilmiş. Kültür yağmacıları, çocukların bile inanmayacağı meczup kılıklı yalanlarını çekirge sürüsü misali mâzimizin üzerine salmışlar. Yüzyıllardır gerçeklerimizi ve geçmişimizi talan ediyorlar. Hırsızlığın böylesi görülmüş, yalanın böylesi duyulmuş değil. Hafızamızı çalıyorlar. Toplumsal belleğimiz sıfırlanıyor.”

“…Hiçbir şeyin farkında olmadığımız bir yerdeyiz. Bulanık bir masaldan çıkmış gibiyiz. Hangi kayadan koptuk, hangi daldan düştük bilemiyoruz. Geçmişimize ‘gavur muamelesi' yapmaktan neredeyse gurur duyuyoruz. O büyük mazi yedi kat yabancı bize.”

A.S.

25 Temmuz 2022